Recenzja książki Patrzyłam na usta… Dziennika z warszawskiego getta opisuje kształt edytorski tekstu, odznaczający się zachowaniem transkrypcji zapisu w układzie, jaki został stworzony w rękopisie (linijka tekstu drukowanego na nieparzystej stronie odpowiada w zupełności linijce reprodukcji rękopisu na stronie parzystej). Recenzent zauważa, że redaktorski kszałt dziennika wpisuje się w te nurty współczesnej humanistyki, które z jednej strony uznają materialność tekstu za istotny element znaczenia przekazu, z drugiej zaś podkreślają wymiar etyczny materialności świadectwa jako specyficznego gatunku literatury, wraz z jego skomplikowaną atrybucją autorstwa tekstu. Autor recenzji wskazuje też na ograniczenia, jakie stają przed wydawcą pragnącym zachować materialność świadectwa, które we współczesnej formie wydawniczej musi przybrać formę indeksu (a nie ikonu) materialności świadectwa