Dialog chrześcijańsko-żydowski jest jednym z najbardziej widocznych skutków soborowej deklaracji Nostra aetate, ogłoszonej przez Kościół katolicki 28 października 1965 roku. Teologiczne implikacje tego tekstu są widoczne w refleksji teologów katolickich głównie w USA i Europie Zachodniej. Echa tej debaty w Polsce są słabo słyszalne. Podobnie jak w judaizmie również w chrześcijaństwie, nie ma jednej odpowiedzi na Zagładę. Wydaje się wręcz, że stosunek do tego wydarzenia w dużym stopniu spolaryzował teologów katolickich. Tak się składa, że tendencje konserwatywne w teologii zwykle łączą się z niechęcią do włączenia wydarzenia Zagłady do refleksji nad istotą chrześcijaństwa, zaś otwarta teologia dostrzega konieczność nie tylko włączenia Holocaustu do teologii, ale wręcz upatruje w nim niezbywalny punkt odniesienia. Głosem szczególnie wyrazistym w dialogu chrześcijańsko-żydowskim w Polsce jest głos ks. Waldemara Chrostowskiego. Oprócz niego na ten temat wypowiadali się ks. Michał Czajkowski, Stanisław Musiał SJ, i Romuald Jakub Weksler-Waszkinel. Poza nimi ciekawą propozycję przedstawił ks. Wacław Hryniewicz.