Artykuł poświęcony jest wpływowi literatury i kinematografii czeskiej podejmującej temat Zagłady, na kreowanie czeskiej kultury historycznej i czeskiej tożsamości. Autor wyodrębnia dwa ważne okresy. Pierwszy, lata 1945-1948, to czas powstawania dzieł, których autorzy–ocaleni, tworzyli by opowiedzieć prawdę o swoim losie innym. Drugi okres, od końca lat 50. do końca lat 60. XX w. to czas „czechosłowackiej nowej fali”, której filarem były filmy o Zagładzie, często nieżydowskich artystów, indywidualizujące Holokaust, nie dające jednoznacznych odpowiedzi. Pamięć o Holokauście w literaturze i kinematografii lat 2000–2014 nie znajduje wyraźnego miejsca. Wynika to m.in. z pokoleniowego dystansu współczesnych artystów, swobodnego podejścia do tematu, ale przede wszystkim trwającym jeszcze procesie szukania własnych wartości.