Pewną ochronę przed rozpoczętymi w październiku 1941 r. systematycznymi deportacjami niemieckich Żydów do gett i obozów zagłady na Wschodzie dawało przez kilkanaście miesięcy (do lutego 1943 r.) zatrudnienie w zakładach produkujących na potrzeby wojenne. Potem próby pozostania w Rzeszy zmieniły się w strategie przetrwania – znalezienie bezpiecznego schronienia lub/i nowej, nielegalnej tożsamości. Szacuje się, że spośród ok. 164 tys. osób pochodzenia żydowskiego żyjących w 1941 r. w Niemczech (ok. 73 tys. w Berlinie) taką próbę podjęło od 10 do 12 tys., z czego do 7 tys. w stolicy.

Większość padła ofiarą Zagłady – została zadenuncjowana, sama oddała się w ręce policji bądź zmarła w wyniku chorób lub bombardowań. Przetrwało od 3 do 5 tys. osób, w tym ok. 1700 w Berlinie. Niemieccy historycy zakładają na podstawie dotychczas zbadanych przypadków, że do przeżycia każdej z nich przyczyniło się średnio 10 (czasami więcej) nie-Żydów, tym samym w akcje pomocy zaangażowanych było co najmniej kilkadziesiąt tysięcy „cichych bohaterów”. Robili to z różnych powodów: od materialnego wzbogacenia się przez bezinteresowną ludzką życzliwość po traktowanie pomocy żydowskim współziomkom jako aktu sprzeciwu wobec totalitarnej władzy.