Artykuł traktuje o sposobach opisywania zagadnienia indywidualnej i zorganizowanej pomocy Żydom w polskim dyskursie historycznym w latach 1945-2008. Analizie poddano wypowiedzi prasowe, artykuły naukowe i popularnonaukowe, a wreszcie wydawnictwa książkowe ukazujące się w Polsce (w tym również prace historyków Żydowskiego Instytutu Historycznego w Warszawie), a także literaturę wychodzącą na emigracji. Omówiono także wykorzystywaną w tekstach polskich badaczy bazę źródłową, stosowane przez nich metody analizy, a także polityczne uwarunkowania dyskursu na temat stosunków polsko-żydowskich w okresie niemieckiej okupacji wyodrębniając najistotniejsze cezury.
Zwrócono szczególną uwagę na tendencje panujące w literaturze historycznej w okresie tuż powojennym, w drugiej połowie lat sześćdziesiątych (z kampanią antysyjonistyczną na czele), w połowie lat osiemdziesiątych a wreszcie w latach 2000-2006. Omówiono wszystkie najważniejsze publikacje na temat pomocy Żydom autorstwa T. Berenstein i Adama Rutkowskiego, Szymona Datnera, Władysaław Bartoszewskiego, Kazimierza Iranka-Osmeckiego, Teresy Prekerowej, Jana T. Grossa oraz działalność badawczą i edukacyjną Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce, Związku Bojowników o Wolność i Demokrację oraz Instytutu pamięci Narodowej.